เมื่อลูกน้อยวัยเด็กแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ พ่อของเขาจึงมอบตะปูให้หนึ่งถุง และบอกกับลูกว่า "ทุกครั้งที่รู้สึกโมโห หรือโกรธใครสักคน ให้เราตอกตะปู 1 ตัว ที่รั้วหลังบ้าน"

วันแรกผ่านไป.. เด็กน้อยซึ่งเป็นลูกชายไปตอกตะปูที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว แต่.. ค่อยลดจำนวนลงเรื่อย ๆ ในแต่ละวันที่ผ่านไป ยิ่งนานวัน จำนวนตะปูที่ตอกรั้วก็มีแต่จะลดจํานวนน้อยลง น้อยลง เพราะเขารู้สึกว่า.. การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ

กระทั่งเด็กน้อยสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเข้าไปพบพ่อ และบอกกับพ่อว่า เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้ และไม่มีนิสัยมุทะลุเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมาอีกแล้ว

ผู้เป็นพ่อจึงยิ้ม และบอกกับลูกชายว่า "ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้ ด้วยการถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน 1 ตัว ทุกครั้งที่สามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองได้"

วันแล้ววันเล่า.. เด็กน้อยค่อย ๆ ถอนตะปูออกทีละตัว จาก 1 เป็น 2 .... จาก 2 เป็น 3 จนในที่สุด ก็สามารถถอนตะปูทั้งหมดออกจนสำเร็จ ด้วยความดีใจอย่างมาก เด็กน้อยรีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า

"ผมทำได้แล้ว.. ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ !!"

พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่.. จูงมือลูกออกไปที่รั้วหลังบ้าน และบอกว่า "ทำได้ดีมาก.. ลูกพ่อ ทีนี้ลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ เห็นหรือเปล่าว่า รั้วนั่นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่เหมือน.. กับที่เคยเป็นก่อนหน้านี้

พ่ออยากให้จำไว้นะว่า.. เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์ สิ่งนั้นจะทำให้เกิดเป็นรอยแผล เหมือนใช้มีดที่แหลมคมแทงใครสักคน ต่อให้ใช้คำพูดว่า "ขอโทษ" สักกี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด ไม่อาจเลือนรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้

ฉันใดก็ฉันนั้น "กับเพื่อน" .. เพื่อนเปรียบเสมือนอัญมณีล้ำค่าที่หายาก เป็นคนที่ทำให้เรายิ้มได้ เป็นคนที่คอยให้กำลังใจ และยินดีกับเราเมื่อพบความสำเร็จ เป็นคนที่คอยปลอบใจเราเมื่อยามเศร้า ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา และจริงใจกับเราเสมอ ...

แสดงให้เพื่อนเห็นว่าเราห่วงใยเขามากแค่ไหน และระวังการกระทำและคำพูดของเราเสมอ ที่สำคัญ.. จงจดจำไว้ให้ขึ้นใจว่า “คำขอโทษ" ที่พูดออกไป.. ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้หรือไม่ ก็ไม่อาจทำให้คนนั้นลืมรอยร้าวที่เกิดขึ้นได้ ...... ตลอดไป!"

BACK